როდესაც ხედავთ ნაცნობ წარწერას „Made in China” მსოფლიოში ცნობილი ბრენდის პროდუქტზე, პირველი, რაც თავში მოგდით, - ყალბია. არავისთვის წარმოადგენს საიდუმლოს, რომ ჩინური პროდუქცია დღემდე საკმაოდ ნეგატიურად აღიქმება მომხმარებლის თვალში და ცუდი ხარისხის ასოციაციას იწვევს. ამ სტერეოტიპის ფესვები კი მეოცე საუკუნის ბოლოს და 21 საუკუნის დასაწყისში გავრცელებულ ფართო მოხმარების პროდუქციაში უნდა ვეძებოთ.
რა შეიცვალა?
შეიცვალა აბსოლუტურად ყველაფერი. თანამედროვე სამყაროში ყველაფერი ჩინეთში იწარმოება. და აი რატომ?

2013 წლის დასაწყიში ცნობილი გახდა, რომ საწარმოო დაწესებულებების15-30% ევროკავშირში უკვე აღარ არსებობს და ამის მაგივრად ევროპაში უბრალოდ საწყობებია განთავსებული. საწარმოების ადგილმა კი ჩინეთში გადაინაცვლა. ე.ი. ევროპული პროდუქციის მინიმუმ მესამედი რეალურად იწარმოება ჩინეთში, ევროპელი მწარმოებელი კი უბრალოდ ბრენდის მფლობელია.

რა არის ამის მიზეზი?
ყველაზე ხშირად ასახელებენ შემდეგ მიზეზებს:

იაფი მუშა ხელი
ულტრალიბერალური ეკოლოგიური სტანდარტები
უსაფრთხოების დაცვის მსუბუქი მოთხოვნები და ა.შ.
გარდა ამისა, ჩინეთში მუშაობა საშუალებას იძლევა გააფართოვოთ პროდუქციის ასორტიმენტი, მიიღოთ ხელმისაწვდომი საწარმოო აღჭურვილობა და ბიზნეს მანევრების, ინვესტიციებისა და რისკების უფრო ფართო და შეუზღუდავი სივრცე მიიღოთ. შედეგად მუშა ხელისა და ტექნიკის სიიაფის ხარჯზე მწარმოებლები აღწევენ პროდუქტის თვითღირებულების შედარებით გაიფებას, რაც სასარგებლოა მომხმარებლისთვისაც და მწარმოებლისთვისაც.

ხარისხის პრობლემა
იმის გათვალისწინებით, რომ დასავლური ბრენდების მთავარი მონაპოვარი და აქტივი არის თავად ბრენდის სახელი, კომპანიები ხარისხს იცავენ ჩინეთშიც და ეს მათი N1 ამოცანაა.

თავის თავის პატივისმცემელ ყველა კომპანიას შემუშავებული აქვს ხარისხის მაღალი კონტროლის მექანიზმები და არ დაუშვებს უხარისხო პროდუქტის მოხვედრას მომხმარებლის ხელში. ევროპა, იაპონია, აშშ - არ აქვს მნიშვნელობა საიდან წარმოიშვა ბრენდი. ყველა პროდუქტი იწარმოება ჩინეთში და ეს ხდება იმისთვის, რომ პროდუქტი იყოს კონკურენტუნარიანი და ხელმისაწვდომი მომხმარებლისთვის.

ევროპული პროდუქცია ჩინეთში
პირველები ჩინეთში წარმოების ასათვისებლად ჩავიდნენ ჩინელები და სამხრეთ კორეელები. სწორედ ასე გახდნენ მსოფლიო ბაზრის ლიდერები Sony და Samsung და მათ მოამზადეს საფუძველი იმისთვის, რომ ჩინეთში საწარმოებლად ევროპელები და ამერიკელებიც ჩასულიყვნენ.

ამ პროცესებმა განაპირობა ქვეყააში ხარისხის რამდენიმე კატეგორიის ჩამოყალიბება:

დასავლეთისთვის
ჩინეთისთვის
განვითარებადი რეგიონებისთვის
წუნიანი ე.წ. "ბრაკი"
პირველ ორ კატეგორიას თავად ჩინელები უწოდებენ ხარისხისთვის მუშაობას. მეორე/მესამეს კი ფასისთვის. ჩინელისთვის საზღვარგარეთელ პარტნიორებთან ურთიერთობისას მნიშვნელოვანია განსაზღვროს, რისთვის უნდა აწარმოოს პროდუქცია ხარისხის ბაზრისთვის, თუ საფასო ბაზრისთვის.

პირველი კატეგორიის ქარხნები არასოდეს თანხმდებიან დაააზიანონ ხარისხი ფასის სასარგებლოდ, რადგან ლოგიკურია, რომ ხარისხის დაზარალება დააზარალებს ბრენდის სახელსაც, რაც მას მილიონობით კლიენტს და შემოსავალს დააკაგვინებს.

პირველი კატეგორიის საწარმოებმა კარგად აითვისეს წარმოების დასავლური კულტურა და უფრთხილდებიან საკუთარ რეპუტაციას იმდენად რამდენადაც რეპუტაციის დაკარგვით და მესამე/მეოთხე კატეგორიასთან კონკურენციაში შესვლით ისინი უბრალოდ განადგურდებიან - საფასო სეგმენტის კონკურენციაში თავის ვერ დამკვიდრებით.

Made in P.R.C
ჩინური პროდუქციისადმი შიშმა ბრენდები და თავად მწარმოებელი ქვეყანა მიიყვანა გადაწყვეტილებამდე შეეცვალა წარწერა made in China წარწერით made in P.R.C. რომელიც იშიფრება, როგორც ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკა. აღნიშნული ზომა საჭირო გახდა იმისთვის, რომ მოხმარებელში გამჯდარი უსაფუძვლო სტერეოტიპი როგორმე დაძლეულიყო.

დასკვნა
ჩინეთში წარმოებული პროდუქციისა ნამდვილად არ უნდა გვეშინოდეს, რადგან როგოც უკვე ვთქვით აქ იწარმოება არა მხოლოდ ევროპული და ამერიკული პროდუქციის მესამედი, არამედ იაპონური, სამხრეთ კორეული და თავად ჩინური მაღალი ხარისხის პროდუქცია. ძალიან მარტივია ზღვარი გაავლოთ აქ წარმოებულ მაღალი ხარისხისა და დაბალი ხარისხის პროდუქციას შორის. განსხვავება ფასშია. როგორც უკვე ვთქვით კარგი ხარისხის მოდელები, მიუხედავად იმისა, რომ წარმოებულია ჩინეთში, იაფი სულაც არ ღირს. მისი მწარმოებლები არჩევანს ხარისხზე აკეთებენ.